Corona, een onuitgenodigde gast

Op een zonnige zaterdag, begin november waarbij mijn gezin op weg was naar het bos kreeg mijn man plots telefoon. Ik ging nog snel een autostoel en isofix systeem ophalen voor onze wandeling, want ja je bent mic mac madam voor iets natuurlijk, toen ik mijn man hoorde zeggen: 'Positief getest op corona?? Hoe kan dat?'.

Het was opa aan de lijn. Opa had blijkbaar wat koorts gehad en een erge hoofdpijn. Voor de zekerheid belde hij naar de dokter en enkele uren later was het verdict er... Besmet met het corona virus!

Dju Dju dju toch, want de kindjes waren bij omie en opa geweest twee dagen geleden. Mijn zoon werd zes. Een feestje met alle kindjes uit zijn klas was niet aan de orde helaas. Ook een familiebijeenkomst mocht niet.. Maar kindjes op bezoek bij oma en opa, dat mocht toch wel? Bovendien kwam het ook wel goed uit, want zowel mama en papa moesten ergens naartoe voor het werk en het was herfstvakantie... Toch beter veilig bij oma en opa dan bijv. in een opvang met wel 30 kindjes samen?

Maar nu dus positief getest.. hmm.. geen paniek. Wij als ouders zijn niet echt binnen geweest. Kleine kans dus dat wij het ook hebben, toch? Opa was er gelukkig niet àl te ziek van. We zouden wel best tien dagen als gezin in quarantaine blijven, want onze kinderen waren een hoog risico contact.. Maar goed, als het dat maar is.

Maandag. Man voelt zich niet zo lekker: hoofdpijn, moe,... Is dit corona? Ik weet het niet. Misschien toch ook maar bellen voor een test. Ook omie gaat een test afnemen. En ja, beide positief... Mijn man moet in 'isolatie'. Dat wil zeggen in een kamer apart blijven, niet samen eten, best een aparte toilet en badkamer,... Euhm, hoe gaan we dat hier fixen met twee kleine kindjes en geen deuren in onze nieuwbouwwoning? En waar moet ik dan slapen? In de zetel voor 7 dagen? Mag ik mijn kinderen nog wel dichtbij laten? Zij zijn in feite een potentieel gevaar! En gaat mijn man nog zieker worden? Wat als hij ineens serieus achteruit gaat? Dit voelt allemaal zo vreemd.

Woensdag. Oh my.. Moe! Hoofdpijn! Koorts! Ti's toch niet waar hé. Maar toch, zo blijkt. De kindjes worden niet getest omdat ze nog zo jong zijn en niet echt ziek zijn. Maar heel ons gezin is dus herleid tot 'dragers van het covid 19 virus' en bijgevolg in een staat van isolatie en onwetendheid.

De dagen erna zijn op zijn zachtst gezegd niet de gezelligste gezinsmomenten. Tjeezes, kunnen die kinderen nu niet stil zijn! Mama en papa zijn moe! Gelukkig komen bomma en bompa nog eten voor de deur afzetten. Anders zouden we nog verhongeren. En als ik een teentje look aan het stoven ben, merk ik het ineens.. Ik ruik niet meer goed.

Nog veel quarantainedagen (maar liefst 22 in totaal!) volgden waarbij iedereen zijn best deed om niet helemaal gek te worden. Want ja, je apprecieert echt pas wat je hebt als het er niet meer is. Namelijk gewoon vrij en gezond zijn. Want dàt beste mensen is echt veel waard.

En dan te bedenken dat er mensen zijn die geen huis met huisgenoten hebben. Of geen tuin. Of die geen lieve bomma en bompa hebben die eten voor de deur komen zetten. Of die gewoon veel en veel zieker zijn geworden. Die misschien ook even een test gingen doen en daarna niemand meer zagen behalve dokters en verpleegsters in een soort astronautenpak..

Mensen, het virus is er écht. En het komt helemaal ongevraagd ook jou gezin binnen. Je weet niet wat hij meebrengt. Je weet niet voor hoe lang hij gaat blijven. En het voelt als 'oneerlijk'. Ik ga geen pleidooi houden over regels hanteren. Liever zeg ik: 'Wees dankbaar voor wat je hebt.' . Met weemoed denken we terug aan 'de tijd voor corona', waarbij we overal vrij konden doen wat we wilden. Maar ik heb in ieder geval geleerd dat dit niet zomaar evident is. En van zodra we weer allemaal samen mogen komen (en geen schrik meer moeten hebben van rondvliegende speeksel deeltjes) dan ga ik zeggen: 'schol! Wat een geluk dat dit kan!'.

En als afsluiter mijn eindejaarswens (een klein beetje gestolen van het internet, maar toch helemaal juist..):

'Ik wens je niets dat je in de winkel kan kopen, maar alles wat je stilletjes mag hopen. Schol op een fantastisch 2021!

Elke, mic mac madam regio Leuven